maturaprzecieki

basel

Wojna w Afryce
Kiedy wojska niemieckie zaangażowane były w wojnę z Wielką Brytanię, Mussolini postanowił to wykorzystać i przejąć kontrolę nad Morzem Śródziemnym. Już w lipcu 1940 roku flota włoska rozpoczyna oczyszczanie z okrętów brytyjskich akwenu M. Śródziemnego. W sztabie włoskim przygotowany został w sposób błyskawiczny plan ataku na Grecję, Jugosławię, Egipt, Sudan. Armia włoska była słabo zaopatrzona, generalicja niezbyt przychylnie odnosiła się do planów duce.
W Afryce po opanowaniu Etiopii stacjonowała 360 tysięczna armia włoska, w której służyło 50 tysięcy Włochów, a resztę stanowili Afrykańczycy, przymusowo wcieleni do armii. Była to armia słabo uzbrojona i nie przygotowana do walki. Druga armia włoska, licząca 230 tysięcy ludzi działała w Afryce północnej, a jej stan także pozostawiał wiele do życzenia. Wojna zaczyna się od próby opanowania Egiptu przez gen. Grazianiego. Wojska włoskie dotarły do Sidi Barani. W ciągu dwóch miesięcy armia włoska została rozbita, w styczniu 1941 roku jej resztki znalazły schronienie w Trypolisie. Również w Afryce wschodniej armia włoska musiała kapitulować w Etiopii w maju 1941 roku. Włosi musieli pogodzić się z utratą swych posiadłości kolonialnych w Afryce, co było klęską politycznąi wojskową. Mussolini musiał prosić o pomoc Hitlera.
W roku 1941 Niemcy opanowały Francję, Jugosławię, Grecję, Kretę. Na początku tego roku do Afryki został wysłany korpus ekspedycyjny pod dowództwem feldmarszałka Rommla. Te działania miały doprowadzić do przejęcia kontroli na Morzu Śródziemnym. W styczniu 1941 roku na Sycylii stworzona została baza niemiecka dla 10 korpusu lotniczego, co także ułatwiało kontrolę. To zmusiło Anglików do opływania Afryki w celu dostaw na Bliski Wschód.
Wbrew planom Mussoliniego morze to stało się akwenem niemieckim, a nie włoskim. Brytyjczycy natomiast zachowali swoje bazy na Malcie oraz w Aleksandrii.
Wiosną 1941 roku Erwin Rommel poprowadził ofensywę wojsk niemieckich wypierając Brytyjczyków z Libii. Na zapleczu wojsk niemieckich pozostała samotna twierdza Tobruk.
Latem 1942 roku Brytyjczycy przeszli do kontrofensywy, którą jednak Lis Pustyni zdołał odeprzeć mniejszymi siłami. Niemcy wkroczyli do Egiptu, ale nie posiadając dostatecznych sił do opanowania tego kraju i bojąc się okrążenia wycofali się. W maju 1942 roku wzmocnione armie niemiecko - włoskie kontynuowały ofensywę i mimo przewagi brytyjskiej odnosiły sukcesy. Anglicy stracili około 80 tysięcy ludzi. 21 czerwca 1941 roku Niemcy zdobyli Tobruk. Zajęcie Tobruku było jednak pyrrusowym zwycięstwem. Rommel liczył, że w twierdzy zdobędzie zapasy paliwa. Paliwo zostało jednak zniszczone. Propaganda niemiecka rozgłosiła to zwycięstwo, Rommel został mianowany feldmarszałkiem. Zdobywając Tobruk Rommel otwierał drogę do Egiptu. W obronie Tobruku wzięła udział Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich dowodzona przez gen. Stanisława Kopańskiego.Wówczas Anglicy wycofali do El-Alamein - 113 km od Aleksandrii. Anglicy uzyskali kolejne wzmocnienia dla swoich armii, natomiast Rommel nie mógł liczyć na żadne wsparcie.W lipcu 1942 roku Brytyjczycy przeszli do kontrofensywy. Na przełomie października i listopada (23.10 - 05.11) doszło do bitwy na pustyni libijskiej o El-Alamein. Mimo zaciętego oporu ze strony Niemców bitwa zakończyła się pełnym sukcesem Brytyjczyków. W październiku Niemcy i Włosi zostali ostatecznie wyparci z Egiptu, a w dniach 2 i 3 listopada 1942 roku w walkach pod Teil el Akkair siły Africa Korps zostały rozbite. Wojska niemiecko - włoskie straciły ok. 60 tysięcy ludzi, 500 czołgów, 1000 dział. 5 listopada Rommel podjął decyzje o odwrocie. Tobruk wracał do rąk brytyjskich. 8 listopada armia angielska dotarła do Tunisu, gdzie Rommel zajął pozycje obronne. W tym samym dniu podjęta zostaje decyzja o wzmocnieniu sił brytyjskich w Afryce - 8 listopada przeprowadzone zostały dwa lądowania w Oranie i Algierii oraz trzecie w Casablance. Casablanca należała do rządu Vichy, który 13 listopada nakazał Francuzom złożenie broni. Ponieważ także we Francji doszło do rozruchów na terenie Vichy, Hitler i Mussolini podjęli decyzję o objęciu okupacją całej Francji. Niemcy zajęli także Korsykę, Bizertę, Tunis, podjęli próbę wzmocnienia sił w Afryce, rozbudowując armię w Tunezji. W styczniu 1943 roku w Tunezji znalazła się armia Rommla, który został odwołany. Koncentracja wojsk alianckich w Afryce doprowadziła do wyparcia wojsk niemiecko - włoskich z Algieru i Maroka. Kolejnym etapem była wojna w Tunezji, trwająca do połowy maja 1943 roku. Alianci zniszczyli 5 armię niemiecką tunezyjską, do niewoli dostało się 290 tysięcy jeńców, 50 tysięcy zginęło.