maturaprzecieki

basel

Renesans jako jeden z najważniejszych prądów ukształtował język artystyczny, który zadomowił się w kulturze europejskiej na kilka wieków. O ile jest prawdą, że renesans nawiązywał do starożytności, to prawdą jest też, że artyści tego okresu tworzą zupełnie nowe wartości. Renesans nie może być traktowany jedynie jako naśladownictwo wzorów starożytnych. Malarstwo renesansu, zwłaszcza w okresie początkowym, jest naśladowaniem przyrody, nieznane były bowiem dzieła starożytnych. Dopiero w trakcie epoki renesansu odnaleziono groty Nerona, gdzie znalazły się pewne zabytki starożytności. Od miejsca, gdzie te dzieła znaleziono nazwano je groteskami. Ten moment zadecydował, że w rzeźbie i malarstwie renesansowym pojawiają się elementy groteskowe. Rzeźba tworzona była zgodnie z klasycznymi wzorami. Znane były zabytki starożytności, przede wszystkim znano statuę, łuki triumfalne, kolumny, kapitele, inne elementy rzeźbiarskie. To starano się naśladować. Wskrzeszony został starożytny styl budowania, ale starożytne motywy, motywy mitologiczne zaczęto łączyć z elementami chrześcijańskimi. Pogańska starożytność dostarczała obfitych wzorców postępowania godnych także chrześcijanina. To starano się ze starożytności przejąć. Odrodzenie było najbardziej konsekwentną próbą spojrzenia na otaczający świat z perspektywy człowieka. Cała sztuka odrodzenia obejmuje świat z punktu widzenia człowieka. Człowiek jako miara wszechrzeczy stanowi centrum stworzonego świata. Tworzenie dzieł sztuki uważane było za działalność umysłową. W sposób naukowy starano się mierzyć, zachowywać proporcje, sztuka miała być świadectwem ujarzmienia sił przyrody. Ponieważ zmienia się w renesansie centrum świata, miejsce Boga zajmuje człowiek, dlatego w malarstwie zmienia się tło obrazów. Obrazy średniowieczne najczęściej posiadały tło koloru złocistego, najczęściej przedstawiano postaci świętych. Natomiast renesans jako tło zaczyna używać pejzażu. Zlikwidowane są także strzeliste, gotyckie linie w malarstwie. Przedstawione postaci, elementy przyrody zachowują pewną realną wielkość. Ideał piękna, który został utworzony w renesansie opierał się na obserwacji przyrody i rządzących nią praw. Starano się zachować przy malowaniu postaci trzy zasady:
- kanon, twórcą kanonu artystycznego był Grek Poliklet, uważał on, że głowa człowieka zajmuje 1/10 wysokości człowieka, przedstawiając postacie, starał się zachować taką proporcję,
- w obrazach starano się odzwierciedlić fizjonomię człowieka, przy czym nie chodziło tu o odzwierciedlenie cech zewnętrznych człowieka, chodziło o odzwierciedlenie jego charakteru, wnętrza, starano się w obrazach ukazać pozycję społeczną jaką model zajmował, a także stosunek tego człowieka do życia,
- starano się ukazywać postacie w ruchu, średniowiecze ukazywało postacie w pozycji statycznej, najczęściej postacie przedstawiane są w pozach tanecznych, 1460 r. to rok w którym wprowadzono ruch do malarstwa.
Człowieka renesansu interesuje także świat przyrody i prawa nim rządzące, dlatego coraz częściej sięga się po element pejzażu. Z czasem pejzaż stanie się odrębnym gatunkiem malarskim. W okresie odrodzenia były dwa rodzaje pejzażu:
- pejzaż symboliczny, taki pejzaż przedstawia biblijny raj, idealny, piękny ogród, w którym nie ma żadnych uchybień, gdzie np. lew i owca mogą leżeć na tej samej łące, taki pejzaż był zazwyczaj tłem dla rozmowy świętych,
- pejzaż realistyczny, odzwierciedlający dokładnie to co artysta widzi.
Architektura odrodzenia opiera się na dwóch zasadach:
- stosowanie elementów konstrukcyjnych wywodzących się ze starożytności,
- jednorodność przestrzenna kompozycji, tę zasadę osiągano dzięki matematycznej proporcji.
Elementy konstrukcyjne takie jak belki, kolumny, kapitele są odzwierciedleniem dzieł starożytnych. Tworzono budowle na planie centralnym, bądź podłużnym. Początek włoskiej architektury renesansowej przypada na 1402 r. W tym roku ogłoszono konkurs na projekt drzwi baptysterium we Florencji. Właśnie ten projekt wprowadzający nowe rozwiązania uznane za renesansowe jest pierwszym dziełem, które potemprzyniosło rewolucję w całej Europie. Ten styl stał się stylem dominującym w Europie.
Kościoły budowano na dwa sposoby:
- budowa typu bazylikowego,
- budowa na planie centralnym.
Za idealny uważano plan centralny. Wzorcem miał być rzymski panteon. Budowla najczęściej miała kształt okrągły, a ołtarz stawiano w centrum. Natomiast syntezą architektonicznej wizji renesansu jest bazylika św. Piotra na Watykanie. Jest to połączenie typu centralnego z typem bazylikowym. Szczególnie ulubionym miejscem, gdzie działali rzeźbiarze i architekci były fasady kościołów. Bogato zdobiono, przedstawiono postacie świętych, sceny biblijne, ale w odróżnieniu od średniowiecza te sceny ukazywano w ruchu.